Պյոտր Արկադևիչ Ստոլիպին (ռուս.՝ Пётр Арка́дьевич Столы́пин, ապրիլի 14, 1862(1862-04-14), Դրեզդեն, Գերմանական միություն - սեպտեմբերի 5, 1911(1911-09-05)[2], Կիև, Ռուսական կայսրություն), Ռուսական կայսրության պետական գործիչ։ Ավարտել է Պետերբուրգի համալսարանը, 1884 թվականից ծառայել է ներքին գործերի նախարարությունում։ 1902 թվականին Գրոդնոյի, 1903 - 1906 թվականներին՝ Սարատովի նահանգի նահանգապետ։ 1906 թվականի ապրիլի 26-ից ներքին գործերի նախարար, հուլիսի 8-ից, միաժամանակ, նախարարների խորհրդի նախագահ։ Ղեկավարել է 1905-1907 թվականների հեղափոխության ճնշումը, խրախուսել ռազմադաշտային դատարանների գործունեությունը և մահապատիժը (ժողովուրդը կախաղանի պարանը անվանել է «ստոլիպինյան փողկապ»)։ Ստոլիպինի կառավարությունը ցրել է Պետական II դուման, իրականացրել 1907 թվականի հունիսերեքյան պետական հեղաշրջումը։ Առաջարկել է ագրարային ռեֆորմ՝ նպատակ ունենալով գյուղում ստեղծել ցարիզմի հենարան՝ ի դեմս կուլակության։ Մահացու վիրավորել է էսէռ Դ. Գ. Բոգրովը։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 11, էջ 142)։